De reis naar Canada

INHOUD:

0 De homepage

1 De heenreis

2 Bij Hank Vos

3 In de camper

3a Dagje Detroit

Mail ons:
klik hier

Een dagje naar Detroit

op 10 juli 2001

Nou, vandaag moest het er dan van komen: we zouden een dagje naar Amerika gaan, naar de stad Detroit. We hadden gisteren de hoge gebouwen aan de overkant van Windsor al gezien, dus dat leek ons wel wat.
Maar goede raad was duur; wat moesten we doen? Per bus en de camper in Windsor parkeren of toch maar per camper en hopen dat er onderweg niets mee zou gebeuren?

De brug naar de USA leek niet zo druk, dus daar reden we alvast heen. Het verkeer viel reuze mee en we reden met de camper de brug op: weldra zouden we in Amerika zijn.

Dachten we! Aan het begin betaalden we $3 tol voor de prachtige brug; hij leek slechts aan twee kabels te hangen. Maar het venijn zat in de staart. Bij de douane (paspoortcontrole) vroegen ze eerst wat onze bestemming was en of we nog wat hadden aan te geven. Daarna moesten we onze camper in een hoek parkeren en werden we een klein kantoortje ingeleid van de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Nou ja!! Daar kregen we, net als toen we Canada inkwamen, een lang formulier dat we helemaal moesten invullen: naam, voornaam, land, geboortedatum, bestemming met adres (we wisten dat uiteraard niet, dus we zeiden maar dat we naar het Henri Ford Museum gingen), en of we iets verbodens invoerden, of in de gevangenis hadden gezeten, of veroordeeld waren, of in het bezit waren van wapens, enz.
Gelukkig konden we op alle vragen "nee" antwoorden, maar we moesten toch nog $USA 6,- per persoon betalen voor deze service (het visum). Dat kon natuurlijk niet in Canadese dollars: "You are now in the United States, so you pay in American dollars!". Dus moest Jan nog even door een hekje, de hoek om (even weer op Canadees grondgebied) om wat Canadese dollars om te wisselen in Amerikaanse.

Nou, we voelden ons halve crimineeltjes. Er zaten nog wat andere mensen in het kantoortje en de douanebeambte, die er streng uitzag en ook zijn riem vol had hangen met schiet- en arrestatietuig, was een potje pillen aan het bekijken en tellen. Dat waren tenminste nog eens crimineeltjes, wij toch niet!!

He-he, we waren goedgekeurd. De douanebeambte was nog zo vriendelijk om ons naar de weg 75 North te wijzen, waar allerlei winkels te vinden waren. Toen mochten we verder rijden.
Maar wat een chaotische wegen opeens. Voor je het wist, reed je al weer op de uitvoegstrook en die moest je dan ook volgen, terwijl je in Canada altijd nog de mogelijkheid had om op diezelfde baan rechtdoor te gaan. Maar goed, na drie keer uit- en weer ingevoegd te zijn (en ze lieten ons er per gratie tussen gelukkig), vonden we het welletjes en gingen we de borden Downtown volgen. Dat ging gesmeerd, maar toen moesten we de camper ergens parkeren, wat natuurlijk wel een probleem was. Detroit heeft wel ontzettend veel parkeergarages en kleine open veldjes met een slagboom en een mannetje (of vrouwtje), maar daar kon de 9 meter lange camper de bochten niet nemen of hij kon niet onder het dak door. Maar uiteindelijk vonden we een grote parkeerplaats en na een telefoontje naar haar baas zei de mevrouw dat we er mochten parkeren en $2 per bezette parkeerplaats moesten betalen (dat werd dus $4,-).

Toen zijn we vervolgens maar een eind gaan lopen, richting de hoge gebouwen. Ik liep wat achteraan, maar dat kwam omdat ik alles wilde filmen. Alle hoge gebouwen staan nu op de video, maar ook de grote verschillen in oude en nieuwe winkels. Er zat een chique hoedenwinkel tussen een gesloten winkel met een hek en sloten erop en een winkel die dichtgetimmerd was met planken. Of er was vlak voor zo'n prachtige wolkenkrabber een bouwput met allemaal aftandse kranen, enz.

Zo sjokten we door Detroit en we verbaasden ons over het grote verschil met een stad in Canada, waar alles mooi aangelegd, goed onderhouden en schoon en prettig was. Heel opvallend hier was ook het grote aantal zwarte mensen. Het leek wel of 95% gekleurd was.

We kwamen op een gegeven moment in de grote hal van het Cobo-gebouw en waarschijnlijk was daar net een congres van een of andere zwarte kerk aan de gang, want het wemelde er van de zwarte geestelijken en leken. Op een gegeven moment waren wij vijven de enige blanken. We kregen enig idee hoe zwarten zich in ons land moeten voelen: bekeken.

Nu hadden we eindelijk een plattegrond van Detroit, dus we konden wat gerichter gaan lopen. Echter, we konden de binnenstad met de gezellige winkeltjes maar steeds niet vinden. Dus liepen we en liepen we maar voort, ook langs het water dat de grens met Canada vormde en waar we diezelfde ochtend nog langs gereden waren om Detroit aan de overkant te zien liggen.

Toen gingen we het 'Renaissance Gebouw' in, het hoogste gebouw van de stad, vol met kantoren. Maar beneden waren een paar winkels en een prachtige showroom van o.a. MG en allerhande andere dure auto's. Marieke moest echter nodig iets eten, want ze ging bijna van haar stokje. Na wat zoeken vonden we een McDonalds beneden in het gebouw, waar we enkele bladen frites verorberden. (Na een vakantie in Amerika kom je altijd vijf tot tien kilo aan! Oei!).

Nadat Ernst-Willem nog even in de Corvette had gezeten en voor de Batmobiel had gestaan, zijn we het imposante gebouw weer uitgegaan en hebben we enkele munten gekocht voor de bovengrondse monorail, de 'people mover', die daar zonder bestuurder (dus echt op de automatische piloot) rondjes boven de stad reed. We reden een extra rondje om alles waar we gelopen hadden nog eens te kunnen bekijken van bovenaf. Erg leuk! En wat hadden we toch nog een eind gelopen!

Maar nu stapten we toch maar in de buurt van onze parkeerplaats uit, dicht bij het stadion van de honkbalclub de 'Detroit Tigers'. We wilden nog even het stadion zien, dus we gingen ergens naar binnen. Dat was echter alleen de souvenirshop. Een man op een stoel vertelde nog dat er twee verdiepingen waren. Je kon daar dus allerlei spullen van die club kopen. Je kon het zo gek niet bedenken of je kon het kopen: beertjes met de clubkleren (voor 35 gulden), petjes, jacks, ballen (alle maten en als sleutelhanger enz.), aanstekers, honkbalknuppels in alle maten en soorten, enz. En waar keken Geertje en Marieke zo geïntereseerd naar: een serie op tv.

We liepen verder naar de liften, maar die mochten alleen gebruikt worden door de leden van de dinnerclub, of zoiets. Dus zochten we een andere uitgang, maar toen kwamen we in het chique gedeelte van het stadion. Er zat nog een mevrouw op een stoel bij de ingang en die schrok dat wij binnenkwamen. Ze vroeg meteen: "How did you pass the security???" We begrepen niet zo goed wat ze bedoelde, maar kennelijk waren we ergens beland waar nooit iemand van buiten de club mocht komen. We zeiden dat we gewoon vanuit de shop hier waren gekomen. Ze had nog steeds vraagtekens in haar ogen, maar we zagen er kennelijk betrouwbaar uit en nu we er toch waren, mochten we het stadion ook wel zien. EW mocht het zelfs filmen!

Toen kregen we meteen ook maar 'the big tour' te zien, dus alles van die verdieping, zoals het eetgedeelte en de 'sigar-room'. Het was erg leuk en sympatiek van deze mevrouw. We vroegen haar nog of ze hier geen last mee zou krijgen, maar ze zei dat zij de enige was die hier aanwezig was. En dat was ook zo. Ze vroeg ons om de buitendeur goed achter ons dicht te doen, want de rest was al dicht.

Buiten zette een of andere man (Andrew, vertelde hij ons) ons nog op de foto bij de tijger voor de ingang (zie bovenaan deze pagina) ("I make it a real chistmas-card", he said.).

Toen gingen we naar onze camper en reden we weer richting de brug, dachten we. We gingen echter de verkeerde kant op, dus we sloegen nog ergens linksaf, en we kwamen dwars door de achterbuurt van Detroit terecht. Daar stonden wel heel grote huizen, maar de helft was niet bewoond: half afgebrand of met ingeslagen ramen. Bij de andere huizen stonden groepjes jongelui, zo te zien wat randfiguren of junky's. We reden hier snel uit, nu de goede kant op naar de 'Bridge to Canada' voor ons gevoel weer de vrijheid tegemoet. Bij de brug moesten we weer $3,- tol betalen en bij de douande was de jongeman weer heel vervelend met onze passen en of we nog iets gekocht hadden en: "where is the girl?" haha. Marieke zat keurig op de bank in de riemen.

Pfff, we waren weer in Canada, en we snakten naar een goede cappuccino met Engelse toffesmaak bij Tim Hortons. Daarna reden we snel weer naar de camping en het warme eten. We maakten weer een kampvuur en gingen nog heel even lezen, maar de rook waaide onze kant op, en er stak een aardig stormpje op, dus we zijn binnen verder gegaan met lezen.
Dat was me het dagje wel!