INHOUD:

  0 De homepage

  1 De heenreis

  2 Bij Hank Vos

  3 In de camper

  3a Detroit

  4 Bed&Breakfast

  5 Tenslotte

  a E-mail 1

  b E-mail 2

  c E-mail 3

  d E-mail 4

  e E-mail 5

  x 1000-tje

       

Bed & Breakfast

13 - 18 juli 2001

In deze laatste vijf dagen logeren we in een zgn. Bed & Breakfast-huis in Toronto.

We vonden dit adres op de website van Martinair, dus we moesten maar afwachten of het ook inderdaad bestond. (zie hun website, klik hier).

Nou, we zijn er op vrijdag de 13e ingetrokken, dus het bestaat wel degelijk. Eerst dacht ik nog dat het alleen uit twee slaapkamers met ontbijt op bed bestond, en misschien nog een koelkastje in de bijkeuken. Maar wat bleek: er zit ook een grote zit-/eetkamer (met internet-computer!) en een grote keuken en een badkamer met toilet en nog een grote inloopkast voor de kleren. Dus we hebben ruimte genoeg.
Na een goed kop koffie en een lekker bad kon de dag beginnen; het was inmiddels 6 uur 's middags en we besloten om iets te gaan eten.
Achter onze straat is een hele Italiaanse buurt, dus daar zal wel een of andere pizzeria te vinden zijn. Dat klopte ook en we aten lasagna of pizza, maar lieten de overdaad aan ketchup maar bij hen achter.

Toen we thuiskwamen, zaten er 4 wasberen op het dak. De eigenaar was er niet zo blij mee, want ze kunnen gemakkelijk een gat in je dak knagen en dan het huis binnenkomen.
Marieke en Ernst-Willem gingen 's avonds nog even met de eigenaar mee. Hij moest zijn zoontje afhalen van het voetbalstadion waar hij aan het oefenen was met een steelband. Ze moesten oefenen voor het zomercarnaval dat hier in augustus plaatsvindt. Ze waren nog bezig en het was een heel lawaai onder het tribunedak. Het klonk wel heel mooi, al die grote instrumenten. Tegen half 12 kwamen ze weer thuis, ik had toen net e-mail nr. 4 weggestuurd (klik hier).

Toen gingen we naar bed, maar wat kraakten die bedden, zeg! Niemand durfde zich om te draaien, dus we deden geen oog dicht. Morgen gaan we met de matrassen op de grond slapen!

We moeten hier voor 10 uur ontbijten, dus zo tegen half 10 kwam de familie op gang. We verwachtten wat broodjes met jam, maar wat zagen wij: 11 soorten cornflakes / ontbijtgranen, drie soorten jam op geroosterd of gewoon brood, een hele schaal met vers fruit (meloenen, kiwi, sinaasappels, grapefruit), bananen, koffie of thee, jus d'orange, het kon niet op. Het is dan ook jammer dat we 's morgens niet zo heel veel op kunnen. :-)
Na het ontbijt gingen we met z'n allen per tram naar Downtown. We gingen daar eerst de omgeving eens verkennen, met al die hoge glazen gebouwen, en daar tussenin: de CN-Tower! We liepen verder, want EW en Marieke moesten voor Bram nog even langs de Hockey Hall of Fame, waar ze allerlei spullen van Wayne Gretzky moesten kopen.

We liepen via het stadhuisplein, waar Wereld Tibet Dag werd gehouden (vanwege de verjaardag van de Dalai Lama) en we zagen elkaar later weer in het prachtige, uitgebreide Eaton winkelcentrum. Daar hebben we bij Taco Balls lekkere Mexicaanse hapjes gegeten (je wordt wel flauw van al dat junkfood). We zagen nog een vaag-grappig figuur op de hoek van de straat aan het drummen. Toen met de tram snel weer naar huis. (Leuke trams hier.) Er zaten vanavond geen 'raccoons' meer op het dak. (No bears on the roof).

15 juli: we waren weer om half 10 op, maar nu moesten we de matrassen weer in de bedden hijsen. We zijn nu gekraakt, maar het lekkere ontbijt maakte weer veel goed. We gingen weer Downtown, lekker in de zon, maar meer mensen kwamen op dat idee, dus de boot naar het eilandje was overvol en met nog een hele rij mensen voor het hek. We liepen dus maar langs het water, waar toch nog heel wat te zien was: muziek, miniatuurbootjes met afstandbediening, grote schepen, enz. We gingen even koffie met broodjes eten, onder het genot van een prachtig versje van een gitaar- en vioolduootje en het geluid van de racewagens op het circuit iets verderop. We liepen en liepen, maar zagen geen interessante dingen meer, dus we gingen maar vroeg naar huis omdat we daar om 6 uur uitgenodigd waren voor het jaarlijkse tuinfeest.
Toen we kwamen, waren er al heel wat mensen aanwezig, de meesten kwamen, evenals onze gastheer, uit Trinidat of daaromtrent, dus het was een swingend geheel. Wij stonden er als houten klazen tussen dus.
De muziek stond mega-hard, dus het was een paar straten verderop nog te horen. De mensen betaalden bij de ingang 20 dollar waarvoor ze vrij drinken en een lekker warm hapje konden krijgen. Er waren 170 mensen gekomen, veel meer dan gepland, want om 10 uur was de drank al op.
Om 11 uur was de muziek uit en waren de meeste mensen al weer naar huis. Het was een bijzondere ervaring, en Marieke kreeg meteen een goed idee om de verjaardagen van EW en haar in onze straat te gaan vieren. Ik ben benieuwd.

Vandaag, 16 juli, is het heel ander weer: allereerst bewolkt en later regen! Niemand had zin om ergens heen te gaan. We hebben niet eens regenjassen bij ons. O ja, nog van de boot van de watervallen. Ik zie ons er al in lopen. haha. Dus we lezen onze boeken uit, we doen alle kaartspelletjes en -trucjes die we kennen en nu moet ik deze site beëindigen, omdat we waarschijnlijk ergens gaan eten. We gaan vanavond nog even naar de tower, om te kijken of we er iets kunnen zien. Morgen zou het namelijk ook bewolkt weer zijn, en je kunt heel goed bij zonsondergang op de toren staan, dan zie je al die lichtjes onder je en de zon een eind verderop nogmaals ondergaan. Ik heb gehoord dat je daar dan kunt zien dat de aarde rond is. We zijn benieuwd.

We zijn dus op de CN-Tower geweest: geweldig!
Het was droog, maar wel wat bewolkt, maar de stad Toronto kon je prachtig zien liggen daar ver beneden je. We stonden op een gegeven moment op 445 meter hoogte, dus 4x de Domtoren! Gelukkig was het niet eng, het leek net Madurodam. Je zag namelijk niet de paal waar je eigenlijk bovenop stond. Wel hadden ze nog een glazen stukje gemaakt, waar je ook op kon staan. Dat vond ik wel wat eng, want je kijkt dan wel heel ver onder je naar die paal. Het glas zal wel dikker zijn dan bij ons in de ramen, denk ik zo. De kinderen lachen je uit als je wat bang doet, dus doe ik maar stoer op dat glas. Maar ik vind het eigenlijk niks.
We gingen de toren nog bij licht op, en zo langzamerhand zag je de lichten aanfloepen en tegen half 11 was het helemaal donker en zag je om je heen alleen nog maar lichtjes. In alle wolkenkrabbers rond de toren laten ze op bijna alle kamers de lichten branden, wat een prachtig gezicht is.

We hadden van tevoren nog even bij de chinees gegeten. Maar we wisten eigenlijk niet goed wat we allemaal bestelden en de ober keek ook heel raar bij onze bestellingen. Dat klopte ook wel, want we hadden omelet met rijst of met noodles (van allerlei soorten vlees met een soort mie en rare bruine saus) of met een grote schaal met een soort bruine rijst met doperwten. We konden het ook lang niet op allemaal, zo veel was het. Maar het was wel grappig allemaal. (Behalve de nacht erna, toen Marieke wel twee keer heel nodig naar de wc moest.)

Het is nu dinsdag 17 juli en vandaag wilden we naar het eilandje bij Toronto gaan, van waaruit je de skyline met de toren en al die hoge gebouwen prachtig kunt zien. Hopelijk is het dus op tijd droog buiten.

Geertje en ik gingen al wat eerder naar de stad, om nog de schilderijen uit de Hermitage te Leningrad te kunnen bewonderen in het plaatselijke museum. Daar hingen schilderijen van Rubens en Van Dyck en vele andere 17e eeuws schilders, die door Catharina de Grote waren verzameld en die wonderwel goed door de 2e wereldoorlog waren gekomen. Heel bijzonder om die zo ver van huis te bewonderen.
Na het dagelijkse bezoekje aan Tim Hortons gingen we richting boot waar we de anderen om 6 uur zouden ontmoeten.
In Nederland is nu de vierdaagse aan de gang. Ik kan overigens volgend jaar ook wel meedoen, want ik heb de laatste vijf dagen volop getraind. Foei, wat is Toronto groot. Stap je dicht bij de tower uit, denk je!!! Moet je nog een half uur lopen. Dus mijn voeten zijn zoals toen in London, dan weet je het wel.

Daar zagen we elkaar dus bij de boot en we konden vrij snel overvaren naar het eilandje. We hadden vanaf de boot een mooi gezicht op de skyline van Toronto. Op het vaste land stonden overal bomen of parasols, dus daar viel het uitzicht erg tegen. Wel hebben we de zgn. grappige foto's gemaakt, zo van: tower op je hand, tower kussen. Lollig hoor.

Dus op de terugweg op de boot hebben we maar weer wat foto's en videootjes van de skyline gemaakt.
We hebben niet gewacht tot het donker was, want we hadden trek en alle restaurants op het eilandje waren dicht (het weer was niet mooit genoeg!! moet je toch meemaken, het zijn hier ook geen zakenlui, hoor!).

Toen hebben we maar gegeten bij Marché. Dat was gewoon het einde! Wat een leuk systeem, dat wil ik in Nederland ook gaan introduceren bij bv. V&D.
Je komt binnen, krijgt een tafel toegewezen en daarop staat dan het bordje gereserveerd. Je krijgt verder een stempelkaart die je steeds moet laten zien als je een gerechtje ophaalt bij de afhaalbalies (dus zoals bij Le Marché) en waar ze een stempel opzetten van het gerecht dat je er bestelt. (Bij sommige balies hebben ze wel 14 stempels, bijv. voor alle soorten koffie e.d.).
Dan loop je met je dienblaadje, het gerecht en je kaart weer naar je gereserveerde tafel en peuzelt het op je gemakje op. Dan kun je weer verder op zoek naar een lekker gerecht, met je stempelkaart onder je arm. En zo gaat het door tot je helemaal verzadigd bent. Tussendoor lopen de jongens om te kijken of ze al wat van je tafel kunnen weghalen. Het gaat allemaal heel soepeltjes.
Aan het eind betaal je bij de eindkassa en krijg je twee kassabonnen. Een daarvan geef je aan degene die helemaal bij de uitgang staat en kijkt of je met evenveel personen bent uitgegaan als ingekomen, of zoiets. Dan ben je weer buiten.
Nou, dat was toch wel een ludiek besluit van onze vakantie, vind je niet?

Het is nu 18 juli, net iets over 12 uur en we zijn net weer thuis.
Marieke en EW schrijven iets leuks in het gastenboek, Geertje wil nog 1000-tje leggen en Jan duikt weer in zijn Mary Higgins Clark-boek.
Ik zal voor het laatst nog even de website bijwerken en dan duiken we weer in het gekraak van de bedden.

Morgen om kwart voor 3 's middags staat de taxi al voor de deur. Daarvoor moeten we nog al onze spullen inpakken en al ons geld opmaken (dat laatste is gemakkelijker dan het eerste, vrees ik) en dan vertrekt het vliegtuig om 18.15 uur vanaf Toronto-airport, via Montreal naar Amsterdam, waar we de volgende ochtend, 19 juli, na kwart over 9 hopen aan te komen.