De reis naar Canada 3

We zijn daarna meteen in de richting van de Niagara Watervallen gereden, omdat we die in ieder geval wilden zien in deze vakantie. We zagen op de kaart een KOA-camping liggen, maar die bleek al vol te zijn. We kregen toen even de zenuwen of we nog wel ergens onderdak konden krijgen, maar gelukkig was er op de volgende camping nog voldoende plaats. En we hadden het geluk dat de shuttelbus naar de watervallen vlak voor deze camping een halte had.

We gingen 's avonds naar de watervallen: wat een geweld kwam daar naar beneden. En we hadden natuurlijk het geluk dat er ook nog vuurwerk was, vanwege de 4e juli, de nationale feestdag van Amerika. O nee, vanwege Marieke's verjaardag natuurlijk! Het was een daverend vuurwerk met een mega-slot: wel 60 pijlen vlak na elkaar, en geweldige knallen erbij. Oei, dat moesten we wel even verwerken.

De volgende dag, dus op 5 juli, zijn we weer naar Niagara Falls gegaan, om het schouwspel ook eens bij zonlicht te zien. Dat was inderdaad een heel ander gebeuren: je zag de regenboog soms prachtig in het opspattende water. We hebben hier maar wat foto's en filmpjes van geschoten.
We zijn nu ook nog met de boot vlak langs de watervallen gevaren, zodat je het nog beter kon bekijken.

Omdat we gisteren de video niet meegenomen hadden, moesten we nog even wachten tot het donker was om ook de mooie kleuren van de watervallen te kunnen filmen. EW en Marieke gingen eerst nog even met de lift naar een benedenplateau vlak bij de waterval, waar je het geweld echt goed kon horen. Het was echter al wat donker, dus ze zijn er maar kort gebleven. Het filmpje ervan zal wel te donker zijn geworden.

De volgende dag, op 6 juli, zijn we naar Marineland geweest, te vergelijken met het Dolfinarium. Er werden shows opgevoerd met orca's, dolfijnen, zeeleeuwen en een walrus. De orca zwiepte zo wild met zijn staart, dat de mensen op de eerste 8 rijen behoorlijk nat werden. Gelukkig was het droog en warm weer.
Ook waren er verderop beren en herten en buffels, en je kon nog in een superschommel, een spin en een achtbaan.

Op de terugweg vonden Geertje en ik nog een soort internetcafé, waar we e-mail nr. 2 hebben verstuurd (deze kun je in de index of hier aanklikken).

Op 7 juli gingen we van Niagara naar London (ze hebben in Canada vrij veel namen die je ook elders tegenkomt). Onderweg hebben we nog boodschappen gedaan bij de Mall (een supergrote winkel met gelukkig ook een supergrote parkeerplaats, zodat wij daar ook ruim konden staan) en natuurlijk 'cappuccino English toffee' gedronken bij Tim Hortons. Deze Tim was een bekende Canadese sporter en er zijn nu in het hele land dergelijke koffietentjes, waar je bovendien ook heerlijke donuts en curly's enz. kunt eten. Heerlijk! (We denken erover om in Nederland ook zo'n keten te gaan opzetten!)

We kwamen ruim op tijd op een ruime camping aan, waar we uiteraard bij een picknicktafel en een kampvuurplaats kwamen te staan. Omdat de oude kranten en foldertjes alleen maar rook afgaven, besloten we om een zak hout en een aanmaakkaars (wat een raar woord) te kopen. Daarna was het aanmaken van het kampvuur een fluitje van een cent. Er was hier ook een zwembad met een vreselijk heet bubbelbad. Maar het chloorwater zwom wel lekker en we vonden onszelf weer vreselijk sportief. 's Avonds na het marshmallows eten begon het opeens te regenen. Hopelijk is het morgen weer goed weer.

O, wat was het de volgende dag, 8 juli, HEET! Dus het werd een dagje zonnen, zwemmen, douchen, drinken (koffie) en de was doen. Er waren drie wasmachines en twee drogers, dus met twee uurtjes lag alles al weer in de kastjes.

Er was daar ook een hippe midget-golfbaan met slechts 9 holes, door de eigenaar kennelijk zelf in elkaar geknutseld. Maar och, je kon er wel lol hebben. We zagen later ook nog een ontzettend grote vlinder, die kennelijk net uit zijn cocon was gevallen en nu de vleugels aan het droogtrillen was (staat op video voor determinatie). Bij de buitenlamp van de camper konden we nog tot half 12 buiten lezen. Dat is echt vakantie.

Het is 9 juli, bijna op de helft van de vakantie. We gaan vandaag van London naar Windsor, weer zo'n 220 km. Het rijden is heel ontspannen, je zet de teller op 100 of 80, je drukt op de cruise control en je rijdt je gangetje van verkeerslicht tot verkeerslicht. We reden de provinciale wegen, zodat je ook door de dorpjes reed. Dat was heel afwisselend. Buiten de dorpjes staan er langs de weg veel brievenbusjes met daarop de namen van de bewoners van de bijbehorende huizen. Regelmatig zagen we er Nederlandse namen tussen staan. Het brievenbusje van de familie De Boer heb ik maar even gefotografeerd.

Het rijden in het Canadese verkeer is heel gemakkelijk: je hebt altijd voorrang, behalve als je zelf bij een stopbord komt. Dan moet je die ander voor laten gaan. Alle kruisingen zijn dus geregeld met die borden. Soms staat er op een kruising op alle vier de hoeken een stopbord met daaronder All Ways, dan stop je en kijkt een beetje wie er eerst gaat (gentlemens agreement). Dat gaat altijd goed.

Als voetganger heb je het hier ook goed: alle auto's remmen als je bij een oversteekplaats, beveiligd met kruisen en knipperlichten boven de weg, oversteekt. De mensen hebben hier ook alle tijd, lijkt het wel.

We vonden de camping gemakkelijk en Marieke en EW kochten daar alvast maar een mud hout, zodat we voorlopig heel wat kampvuren konden maken. Morgen gaan we naar Detroit, dus Jan, Geertje en ik gingen 's avonds nog 'even' Windsor in om de kust te verkennen. Dat even is natuurlijk een hele toer; we moeten dan altijd de camper afkoppelen, alle spullen in de kastjes passen en dan met dat hele gevaarte door de stad rijden. Je ziet nergens campers in de stad! Het is ook geen gezicht, denk ik. Maar och, het is steeds gelukt, kunnen we nu achteraf zeggen. :-)

Op 10 juli zijn we naar Detroit geweest. Dat was me wat! Hiervan hebben we dus maar een apart verslag gemaakt. Klik dat hier aan.

Bij 11 juli staat in mijn verslag: "Wat is er over vandaag te vertellen?" We hebben namelijk een heel eind gereden, van Windsor richting Toronto. We kwamen terecht op een camping in Waterloo. Vlak voor die tijd hebben we nog gewinkeld in een heel mooie Mall (super-supermarkt) voor de tweedagelijkse boodschappen. De camping die we vonden was weer heel anders dan de vorige: veel vaste plaatsen met tuintjes en beeldjes in de tuin, een mooie tuin achter het huis van de eigenaar Peter Bingeman (vanouds Nederlands, nou ja, van een in 1845 naar Amerika geëmigreerde familie). In het kleine kantoortje stond zomaar een computer, dus vanuit hier hebben wij weer een e-mailtje gestuurd (zie e-mail nr. 3).

De volgende dag, op 12 juli, vertrokken we voor het laatste loodje naar Toronto. Hier wilden we bij het Bed&Breakfast-huis al eens informeren wanneer we de koffers daar konden brengen. Want donderdagochtend moeten we de camper voor 11 uur weer terugbrengen bij het verhuurbedrijf. Goede raad is dan duur.
We vonden de eigenares Marie Murphy in de tuin aan het werk. Ze verwelkomde ons meteen en zei dat we vanavond ook al in haar tuin mochten kamperen, zodat we morgenochtend in de buurt waren. We moesten alleen nog al ons overtollige afvalwater kwijt, dus zochten we, na een ontzettend lange tocht door het toch wel heel grote Toronto, eerst nog een camping op. Die bleek weer veel verder weg dan we hadden gedacht, dus we hebben Marie nog even gebeld dat we de volgende ochtend pas kwamen. We kwamen op een natuurcamping terecht, met een vage maar wel aardige familie Flodder tegenover ons. 's Nachts bleken er wasbeertjes onder onze camper geweest te zijn, te zien aan de afvalbak met nog een paar aardappels die nu onder de camper lagen.

13 juli: om 7 uur gingen er een paar wekkers af. Vreselijk vroeg. We 'sprongen' uit bed en deden al onze werkjes heel plichtmatig, zo duf waren we nog. Na het ontbijt vertrokken we meteen, we hadden gisterenavond al ingepakt. We reden door een heel druk Toronto (hier waren vandaag de Indy Autoraces begonnen, waardoor er veel verkeer richting stad ging) naar ons nieuwe onderkomen. Daar losten we de bagage en Ernst-Willem en ik gingen toen spoorslags weer terug naar het verhuurbedrijf. We luisterden onderweg gespannen naar de radio of Toronto de Olympische Spelen van 2008 mocht organiseren. Helaas! het werd Peking. Een hele desillusie voor Toronto, waar ze zo druk zijn geweest met het promoten van hun stad. We parkeerden precies om 11 uur voor de deur van Cruise Canada. Wat een planning! Alles werd even nagelopen, en gelukkig goed bevonden. Een leuk mannetje bracht ons met de shuffel naar de luchthaven, maar omdat een andere familie nog verder Downtown wilde, gingen wij voor een gereduceerd tarief ook naar het centrum. We kregen onderweg nog lekkere minidonuts van de chauffeur die hij alvast had gekocht voor als Toronto de winnaar zou worden. Tsja... Na een korte wandeling kwamen ook wij aan bij het B&B-huis.

Onze belevenissen hier vind je op de volgende pagina.

1000-tje leggen

We hebben in onze vakantie ook veel het spel 1000-tje leggen gespeeld.
Ik zal de spelregels hiervan ook op deze site zetten, dan kunnen jullie het ook eens spelen. Het is heel erg leuk om te doen.