Het schilderij.

Ik lag altijd maar alleen op mijn slaapkamertje. De jongens hadden samen een kamer en konden dus al hun geheimen kwijt. Ik had alleen maar mijn schilderij met het boertje, de man aan de pomp.
Het hing tussen de twee deuren aan de muur en ik kon er vanuit mijn bed altijd naar kijken.
Het was een heel groot schilderij, volgens mij moest het wel een meter hoog zijn. En zo levensecht. Ik zag hem soms gewoon bewegen.

Toen wij naar Stratum verhuisden, heeft moeder het schilderij aan de koster gegeven. Zomaar. Vele jaren later, toen we nog eens bij de koster op bezoek waren, zag ik het schilderij boven aan de trap aan de muur hangen. Mijn schilderij! Ik vond dat heel moeilijk.

De koster overleed en heel veel jaren later heb ik de moed opgevat om de kostersvrouw te vragen om het schilderij voor mij te bewaren, als ze mocht verhuizen. Maar helaas, ik kreeg geen reactie op mijn briefkaartje.

Op een goeie dag kreeg ik een briefje van Jan Harhuis, de zoon van de koster. Zijn moeder was inmiddels ook overleden, en bij het opruimen van de spullen vond hij mijn kaartje in een laatje van haar bureau.
Natuurlijk wilde hij mij mijn schilderij teruggeven. Meteen hebben we elkaar gebeld en een datum afgesproken; ik kon het schilderij in Helmond bij hem ophalen.

Het werd een emotioneel weerzien met 'mijn mannetje'. Maar wat was het schilderij klein! Het was hooguit 40 cm, terwijl ik dacht dat het wel een meter hoog was.
Maar het is heel fijn om het weer in mijn bezit te hebben en het heeft een ereplaats in onze kamer gekregen.
Daar pompt hij nog steeds, dag in dag uit. En ik word er niet moe van om ernaar te kijken.

terug naar de vorige pagina